Produkty

1. Przeanalizowaliśmy i porównaliśmy wpływ pięciu leków przeciwhistaminowych H1 na stymulowany wybuch oksydacyjny na poziomie zewnątrz- i wewnątrzkomórkowym wyizolowanych i stymulowanych ludzkich leukocytów polimorfojądrowych. Wybuch oksydacyjny izolowanych ludzkich neutrofili badano za pomocą chemiluminescencji wzmocnionej luminolem i izoluminolem. Ranking siły działania leków przeciwhistaminowych H1 na zmniejszanie chemiluminescencji oceniano zewnątrzkomórkowo: ditiaden > loratadyna > chlorfeniramina > bromfeniramina > feniramina oraz wewnątrzkomórkowo: loratadyna > ditiaden. - i miejsce wewnątrzkomórkowe izolowanych stymulowanych ludzkich neutrofili.

2. Systemy chemiluminescencji wzmocnione izoluminolem lub luminolem w połączeniu z peroksydazą są czułymi metodami wykrywania reaktywnych form tlenu (ROS) generowanych przez fagocytarną oksydazę NADPH.Dwa substraty wzmacniające są strukturalnie bardzo podobne, różnią się jedynie pozycją grupy aminowej w pierścieniu aromatycznym cząsteczek.Ta różnica sprawia, że ​​izoluminol jest mniej lipofilową cząsteczką, która jest mniej przepuszczalna dla błon biologicznych.Stosowanie izoluminolu jest zatem ograniczone do badań dotyczących wydzielania metabolitów tlenu.W tym badaniu wykazaliśmy, że syntetyczne peptydy pochodzące z domeny N-końcowej aneksyny AI regulowanej wapniem zakłócają wykrywanie rodników w systemie amplifikowanym izoluminolem, ale nie w systemie amplifikowanym luminolem.Peptydy pochodzące z aneksyny AI zmniejszają strumień świetlny za pomocą izoluminolu wzbudzanego przez nadtlenek i peroksydazę chrzanową (HRP) w komórkach stymulowanych formylo-metionylo-leucylo-fenyloalaniną i forbolem, a także nadtlenkiem wodoru i HRP.Dokładny mechanizm hamowania nie jest znany.Przedstawione wyniki zdecydowanie sugerują, że zmniejszoną odpowiedź komórkową wykrytą chemiluminescencją wzmocnioną izoluminolem należy potwierdzić alternatywną techniką oznaczania uwalniania anionów ponadtlenkowych i nadtlenku wodoru.