Produkty

Celem tego badania było porównanie skuteczności walproinianu i haloperidolu w zmniejszaniu poziomu pobudzenia u pacjentów dotkniętych chorobą na oddziale ratunkowym.Przydzieliliśmy 80 ostro pobudzonym pacjentom do podania dożylnego walproinianu sodu (20 mg/kg) lub domięśniowego haloperidolu (5 mg/1 ml).Pobudzenie mierzono na początku badania i 30 minut po pierwszym wstrzyknięciu za pomocą Skali Oceny Pobudzenia-Spokoju (ACES), podskali Skali Zespołów Pozytywnych i Negatywnych- Składnik Podniecenia oraz Skali Zachowania Pobudzonego.U 80 pacjentów leczonych walproinianem sodu średnia ± SD dawka wynosiła 1541,5 ± 286 mg (zakres 940-2400).Średnie wyniki ACES po interwencji, od wartości początkowej do 30 minut po wstrzyknięciu leku, wynosiły 4,73 (SD = 1,93) dla grupy walproinianu i 5,45 (SD = 2,09) dla grupy haloperidolu (P = 0,028).Nie zaobserwowano istotnych różnic w średnich zmianach 30 min po interwencji dla dwóch dodatkowych skal pobudzenia.Większy odsetek pacjentów w grupie haloperydolu doświadczył intensywnej sedacji (36,2%, p < 0,001) i objawów pozapiramidowych (8,7%, p = 0,007) w porównaniu z grupą walproinianu (2,5% w przypadku intensywnej sedacji, u żadnego pacjenta nie wystąpiły objawy pozapiramidowe).Odkrycia sugerują, że w praktyce klinicznej psychiatrii ratunkowej dożylny walproinian jest tak samo skuteczny jak haloperidol w zmniejszaniu pobudzenia, przy lepszym profilu bezpieczeństwa.