Produkty

1. Zbadanie, czy adenozyna pochodząca z difosforanu adenozyny (ADP) może hamować agregację płytek krwi, zwłaszcza w obecności antagonisty P2Y₁₂, co zapobiegałoby wpływowi ADP na receptor P2Y₁₂. Agregację płytek krwi mierzono w odpowiedzi na aktywator receptora trombiny peptydu metodą liczenia płytek krwi w osoczu bogatopłytkowym (PRP) i krwi pełnej w obecności ADP i antagonistów P2Y₁₂ kangreloru, aktywnego metabolitu prasugrelu i tikagreloru.W obecności antagonisty P2Yi2 preinkubacja PRP z ADP hamowała agregację;efekt ten został zniesiony przez deaminazę adenozynową.W krwi pełnej nie wystąpiło żadne hamowanie agregacji, z wyjątkiem dodania dipirydamolu w celu zahamowania wychwytu adenozyny przez erytrocyty.Efekty ADP w PRP i pełnej krwi były replikowane przy użyciu adenozyny i były bezpośrednio związane ze zmianami cAMP (ocenianymi przez fosforylację fosfoprotein stymulowaną środkiem rozszerzającym naczynia krwionośne).Wszystkie wyniki były takie same, niezależnie od zastosowanego agonisty P2Yi2. ADP hamuje agregację płytek krwi w obecności antagonisty P2Yi2 poprzez konwersję do adenozyny.Hamowanie występuje w PRP, ale nie we krwi pełnej, z wyjątkiem sytuacji, gdy wychwyt adenozyny jest zahamowany.Żaden z badanych antagonistów P2Yi2 nie powtórzył działania dipirydamolu w przeprowadzonych doświadczeniach.

2.ADP jest uważany za słabego agonisty płytek krwi ze względu na ograniczone odpowiedzi agregacyjne, które indukuje in vitro przy fizjologicznych stężeniach zewnątrzkomórkowego Ca(2+) [(Ca(2+) )(o) ].Obniżenie [Ca(2+) ](o) paradoksalnie zwiększa agregację wywołaną przez ADP, efekt, który został przypisany zwiększonej produkcji tromboksanu A(2).W badaniu tym zbadano rolę ektonukleotydaz w zależnej od [Ca(2+) ](o) aktywacji płytek krwi.Zmniejszenie [Ca(2+) ](o) z poziomów milimolarnych do mikromolarnych przekształciło wywołaną przez ADP (10 μmol/l) agregację płytek krwi z przejściowej do trwałej odpowiedzi zarówno w osoczu bogatopłytkowym, jak iw przemytych zawiesinach.Blokowanie produkcji tromboksanu A(2) za pomocą aspiryny nie miało wpływu na tę zależność [Ca(2+) ](o).Zapobieganie degradacji ADP zniosło różnice między niskim i fizjologicznym [Ca(2+) ](o), co skutkowało silną i trwałą agregacją w obu warunkach.Pomiary pozakomórkowego ADP ujawniły zmniejszoną degradację zarówno w osoczu, jak i soli fizjologicznej zawierającej apirazę przy mikromolarnym porównaniu z milimolarnym [Ca(2+)](o).Jak informowaliśmy wcześniej, wytwarzanie tromboksanu A(2) było zwiększone przy niskim [Ca(2+)](o), jednak było to niezależne od aktywności ektonukleotydazy(.) Antagoniści receptora P2Y, kangrelor i MRS2179, wykazali konieczność receptorów P2Y(12) dla trwałej agregacji wywołanej przez ADP, z niewielką rolą dla P2Y(1) .Podsumowując, aktywność ektonukleotydazy zależnej od Ca(2+) jest głównym czynnikiem determinującym stopień agregacji płytek krwi do ADP i musi być kontrolowana w badaniach aktywacji receptora P2Y.